Lieve Hieke*
We kwamen in onze voorbereidende gesprekken met Anneke tot de conclusie, dat wij de denkweg die aan ons werk ten grondslag ligt belangrijker vinden dan dat wat ons aangereikt wordt, dat wat we de natuur zouden kunnen noemen.
Onze manier van denken, dwalen, het veroveren van het één op het ander, vormt voor ons beiden de basis van het verbeelden.
Onder onze handen vormt, ontwikkelt en vertekent het beeld zich. Deze vervormde golfbewegingen noemt men in de muziek “distortions”, vertekeningen.
De denkweg tot deze vertekeningen is de essentie VAN en de overeenkomst IN ons beider werk. Dat daarbij natuurachtige vormen als symbool gebruikt worden of opduiken langs het pad van de denkweg is in zekere zin een bijverschijnsel.
Het leesbaar maken van de met uiterste krachtsinspanning gevonden en daarna vanzelfsprekend te volgen weg, het verbeelden van de daarbij opdoemende obstakels, het verzet en de vervoering leiden ons, terwijl we de regie proberen te houden over wat daaruit aan vertekeningen voortvloeit.
Bij jou is dit denkproces te lezen in de kneedvormen, de vervloeiing, bij mij in het seismografisch handschrift.
Door de verregaande identificatie met water, golf, steen, maken we juist deel uit van de beslissing die water, golf en steen zouden kùnnen nemen.
Er valt naar je hand te zetten: vertekenen, distortions.
Marjolijn
Lieve Marjolijn*
Makend denken is inderdaad wezenlijk, ook in mijn tekeningen met aquarel en in het vinden van constructies voor gedachten die zich alleen in een beeld kunnen laten zien.
Tekenen met vloeistof maakt het mogelijk om contouren te vinden voor het vormeloze of nog-niet gevormde in het denken.
Zo begon ik een aantal jaar geleden met het maken van ‘contourenzoekers’ in aquarel, waarmee dat ‘denken met’ nog meer dan voorheen gelijk op ging met het modelleren/kneden van was en klei.
Niet meer de dingen tegenover mij; maar ik als onderdeel van de dingen die ik maak. Geen ‘Gegen-stand’.
Er vindt vereenzelviging plaats met iets dat voorheen ongekend was en eventueel refereert aan bekende verschijningsvormen; maar altijd vervormt of zich daarvan onderscheidt. Zich opnieuw en anders vormt!
Tactiel willen vernieuwen is voor mij een belangrijke drijfveer; dingen/beelden kunnen altijd anders zijn en zouden het besef daarvan in zich moeten dragen. Niet als een consumptief en economisch gegeven maar als de pure wil tot leren leven. Tot anders denken, andere stromingen ontdekken en leren zien.
Het weten van de stroom is een ondergrond. Om daarin te ontdekken dat tegelijk het niet-weten stroomt en tegenbewegingen maakt!, vervormingen veroorzakend.
‘Distortions’ geeft dat nog beter aan dan ‘Vertekenen’. Er is dan geen sprake meer van een referentie of origineel.
Hieke Luik
* uit de correspondentie ter voorbereiding van de tentoonstelling “vertekeningen/distortions”
van Hieke Luik en Marjolijn van den Assem bij Gist Galerie Amsterdam.
Opening 9 april 17.00 uur door Gastcurator: Anneke Oele
De tentoonstelling duurt van 9 april t/m 15 mei 2011
Gist Galerie -Bloemgracht 82- Amsterdam
zie: Werkoverleg/Preparations
zie: distortions/vertekeningen
foto hierboven: publicatie bij de tentoonstelling die bovenstaande tekst bevat.
zie: Gistende Parallellen
zie: Hieke Luik Blogspot
