golfkrachten…

zie: Tsjechof

“het water had een zachte, warme, paarsachtige kleur…” Tsjechof.
from Marjolijn van den Assem on Vimeo.

… het water had een zachte, warme, paarsachtige kleur…
(…)
De bladeren bewogen niet aan de bomen, krekels sjirpten en het eentonige doffe geklots van de zee dat van beneden opklonk, sprak van rust, van de eeuwige slaap die ons wacht. Zo heeft het daar beneden geklonken toen er nog geen Jalta en geen Oreanda was, zo klinkt het nu en zo zal het blijven klinken, even onbewogen en dof, als wij er niet meer zullen zijn. En in deze bestendigheid, in deze algehele onbewogenheid ten aanzien van leven en dood van ieder van ons, ligt misschien de verzekering besloten van onze eeuwige verlossing, van de onafgebroken beweging van het leven op aarde, van een voortdurend nader komen tot het volmaakte. Terwijl hij daar zo zat, zo vredig en zo bekoord door de sprookjesachtige omgeving – de zee, de bergen, de wolken en de wijde hemel – met naast zich deze jonge vrouw, die in de ochtendschemering zo mooi leek, kwam de gedachte bij Góerof op dat in werkelijkheid, wanneer men erover nadenkt, alles mooi is in deze wereld, alles, behalve wat wij zelf denken en doen wanneer wij onze menselijke waardigheid en onze hogere aspiraties in het leven vergeten.
Er kwam een man op hen toe, waarschijnlijk een wachter; hij keek naar hen en liep weer weg. En ook dit detail scheen geheimzinnig en mooi. In het schijnsel van de dageraad kon men een boot uit Fedosia naderbij zien komen, al met gedoofde lichten.
“Er ligt dauw op het gras”, verbrak Anna Sergéjewna het stilzwijgen.
“Ja, het is tijd om naar huis te gaan”.

(Uit: “De dame met het hondje” van Anton Pawlowitsj Tsjechof)

2 thoughts on “golfkrachten…”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *