Er valt water op honderd stappen van mijn atelier.
Kijken naar de vanzelfsprekendheid van dat vallende water, hoe loom het zich na het vallen herstelt, dan opnieuw valt, schuimt en onaangedaan verder stroomt, naar de Maas misschien, dat trage en stille stemt tot nadenken.
Het is hier geen Genua of Sils Maria, maar Rotterdam. Er komt geen dooiwind aan te pas en ik loop er zó naar toe… proche…te vatten dichtbij.
zie: proche
zie: parallel falls
zie: contemplation
2 thoughts on “water valt”