Onderstaande troostrijke tekst van Tsjechov,
hangt sinds jaar en dag aan de wand van mijn atelier:
…
Al wandelend hadden zij het over de wonderlijke belichting
van de zee:
het water had een zachte, warme, paarsachtige kleur
en er lag een gouden streep maanlicht overheen …
…
In Oreanda zaten zij een tijdlang op een bank,
niet ver van de kerk, keken naar de zee beneden en zwegen.
Jalta was nauwelijks te zien door de ochtendnevel heen;
op de toppen van de bergen lagen roerloos witte wolken.
De bladeren bewogen niet aan de bomen, krekels sjirpten
en het eentonige doffe geklots van de zee
dat van beneden opklonk, sprak van rust,
van de eeuwige slaap die ons wacht.
Zo heeft het daar beneden geklonken toen er nog geen Jalta
en geen Oreanda was, zo klinkt het nu
en zo zal het blijven klinken, even onbewogen en dof,
als wij er niet meer zullen zijn.
En in deze bestendigheid, in deze algehele onbewogenheid
ten aanzien van leven en dood van ieder van ons,
ligt misschien de verzekering besloten
van onze eeuwige verlossing,
van de onafgebroken beweging van het leven op aarde,
van een voortdurend nader komen tot het volmaakte.
Terwijl hij daar zo zat, zo vredig en zo bekoord door
de sprookjesachtige omgeving – de zee, de bergen,
de wolken en de wijde hemel – met naast zich
deze jonge vrouw, die in de ochtendschemering zo mooi leek,
kwam de gedachte bij Góerof op dat in werkelijkheid,
wanneer men erover nadenkt, alles mooi is in deze wereld,
alles, behalve wat wij zelf denken en doen wanneer wij
onze menselijke waardigheid
en onze hogere aspiraties in het leven vergeten.
Er kwam een man op hen toe, waarschijnlijk een wachter;
hij keek naar hen en liep weer weg.
En ook dit detail scheen geheimzinnig en mooi.
In het schijnsel van de dageraad kon men een boot
uit Fedosia naderbij zien komen, al met gedoofde lichten.
“Er ligt dauw op het gras”, verbrak Anna Sergéjewna
het stilzwijgen.
“Ja, het is tijd om naar huis te gaan”.
uit: De dame met het hondje.
Anton Tsjechov
zie: sgelare
zie: inleving
zie: Méditerranée(2)
zie: Il faut méditerraniser
zie: Springbalsemien an der Saale…
9 thoughts on “Tsjechov”