waterval bij Lung Shan Tempel, Taipei (Taiwan)
Niet speciaal gezocht,
meer “op mijn pad gekomen” was een reis naar
China en Taiwan, waarvan ik onlangs terugkeerde.
Het was een enerverende, indrukwekkende,
vervreemdende reis. Maar bovenal inspirerend,
doordat ik twee calligrafie-tentoonstellingen kon zien,
één in het National Art Museum in Hong Kong
en de andere in het National Palace Museum in Taipei.
De tentoonstelling in Hong Kong gaf
veel technische achtergrond-informatie
over “the art of writing”, de tentoonstelling in Taipei
ging over de restauratie van eeuwen-oude calligrafieën.
Er waren met inkt geschilderde grote landschappen
met tekst, op rollen, in één stuk of op elkaar aansluitend.
Tekst-blokken in strenge ordening
op lange uitrolbare vellen geplakt.
Oeroud en hedendaags bij elkaar.
Alles leek in grote vaart geschilderd, trefzeker,
zoals onontkoombaar bij deze techniek,
onleesbaar en toch met een grote zeggingskracht.
Véél getekende/geschilderde watervallen ook,
het water wit uitgespaard.
De waterval blijkt het symbool
van de reiniging van de ziel te zijn.
Dat werd mij duidelijk bij de ingang
van de Lung Shan Tempel in Taipei,
waar in het voorportaal enkele grote watervallen
zijn aangebracht, rustgevend, verkoelend, klaterend
uitmondend tussen de goudvissen …
Vandaar wordt het water weer omhooggepompt
en begint een nieuwe vrije val.
De relatie met mijn eigen “gevonden” watervallen
in mijn dooiwind-project,
werd me daar ter plekke geopenbaard.
Ik moet meer afstand nemen van de bewijsdrang
en het calligrafische, seismografische handschrift
laten stromen,
ondanks de technische “onuitvoerbaarheid”
van die naar-beneden-stortende,
strepen-trekkende- watermassa die kolkend
zijn weg vindt, die als vanzelfsprekend
een universeel verhaal lijkt te vertellen.
Met een koffer vol nieuwe penselen
en een traditionelere kijk op de techniek
van de calligrafie ben ik teruggekeerd in mijn atelier:
aan het werk!
*zie: gemengde techniek.
zie: parallel falls
zie: splash!
5 thoughts on “Chinese waterval (1)”