Le temps passe…

Wij ZIJN de tijd.

Een eerste eis en voorwaarde voor een gezonde omgang met de tijdelijkheid is waarschijnlijk: aandacht voor het ogenblik.
Weliswaar zijn wij een uitgestrektheid in de tijd, zodat we ook in het verleden en in de toekomst zijn. Maar dat zijn we steeds in een nu.
We leven nu; en als we ons het verleden herinneren of de toekomst voorstellen, doen we dat nu. Zoals elke betekenisvolle werkelijkheid slechts kan bestaan door de aandacht die ervoor wordt opgebracht – in ieder geval merken we niet op wat ze zonder onze aandacht zou zijn -, zo geldt dat ook voor de tijd.
Dat geeft aan de mens een enorme verantwoordelijkheid: zonder zijn aandacht bestaat er niets van betekenis. Zonder onze aandacht wordt de tijd verspild, verknoeid, verdaan. En zonder onze aandacht voor het ogenblik van nu, verspillen en verspelen we de enige tijd waarin we daadwerkelijk kunnen leven.

uit: Over het verstrijken van de tijd.
Paul van Tongeren. * Valkhof Pers.

Le temps passe, le souvenir reste,
le souvenir est une fleur qui ne saurait mourir…
(Que ton repos soit doux comme ton coeur fut bon)

Henri Matisse chose a cactus bearing paddle-like stems in bloom, a symbol of endurance, the will to live, since this plant grows even in the most arid deserts to bear its flowers and fruit.
(from: Chapelle du Rosaire, Vence)

They say that “Time assuages” –
Time never did assuage –
An actual suffering strengthens
As Sinews do, with age –

Time is a Test of Trouble –
But not a Remedy –
If such is prove, it prove too
There was no Malady –

Emily Dickinson
vertaling: Louise van Santen

Ze zeggen dat “Tijd heelt” –
Tijd heeft nog nooit geheeld –
Echt lijden wordt steeds sterker
als pezen – mettertijd –

Tijd toetst hoe Zwaar het was –
Genezen doet hij niet
Doet hij dat wel – bewijst dat ook
een Ziekte – was er niet –

zie: August burning low…
zie: The Grass
zie: Tsjechof
* zie: Nietzsches vragen