Domaine indéfinissable(1)

Domaine indéfinissable  – ver’schijn’terrein

Que l’on ne peut définir d’une façon exacte
parce que l’on en ignore la nature et la signification.

Le désespoir, odeur indéfinissable.

Het is niet precies te omschrijven,
omdat we de aard en de betekenis niet kennen.
De wanhoop, die ondefinieerbare geur.

zie: Domaine indéfinissable(2)
zie: Domaine indéfinissable(3)
zie: Domaine indéfinissable(4)
zie: Domaine indéfinissable(5)

De tuin*

Soms moet men toch de tuin in gaan
men heeft hem ooit ontstaan, men kent
hem als zijn kind, hij is geplant

de dag is laat, men haast zich, ziet
hoe hij ontgroeid is rond een gat
men loopt er dood, hij is ondiep

rugwaarts gaat men het pad terug
men sluit zich vrede achter glas
de tuin is zwart, men spiegelt zich-

Gerrit Kouwenaar

bewustzijn van schijn(47) 2018
potlood (6H t/m 8B) op museumkarton 23 x 30 cm
Bovenste tekening:
bewustzijn van schijn(45) 2018
potlood (6H t/m 8B) op museumkarton 23 x 30 cm

The consciousness of appearance:

appearance: verschijning, voorkomen
show: vertoon, schouwspel, tentoonstelling
semblance: gelijkenis, gedaante
sham: namaak, verlakkerij
seeming: schijn
shadow: schim, zweem, afschaduwing
phantasm: hersenschim, geestverschijning
look: blik, uitzicht, het kijken
aspect: gezichtspunt, oogpunt
gleam: glans, schijnsel, glimp
simulacrum: schijn, beeld
parade: vertoon, exercitieplein
glose: vleierij
patina: glans, waas, kopergroen
air: lucht, tocht, schijn
pretence: aanspraak, uiterlijk vertoon, aanmatiging

plausibility: schone schijn

2 thoughts on “Domaine indéfinissable(1)”

  1. Landschap met bomen

    We keken naar bomen waarvan de takken
    gingen tot waar de lucht begon

    Zo voor het oog niet verder dan zij zich
    hadden uitgestrekt wezen zij ruimte aan

    Bomen verdwalen niet, stutten de lucht
    als wachters in hun eigen eindgebied

    Hoever reikt eindigheid?

    Het steunde en kraakte van wind, flarden
    licht raakten ons in het gezicht

    Voor onbepaalde tijd werd het niet
    vroeger, niet later

    Wij stonden daar zoals die bomen,
    tot iemand zich begon los te maken

    van die plek, uit dat moment
    en zei: laten we gaan

    Kees Hermis

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *