dooiwind/thawing-wind

“Genua wurde somit das Abbild
seiner philosophischen Stimmung,
das gilt aber für alle Orterlebnisse Nietzsches,
nur dass ihre Funktion
jeweils eine andere war.”
Uit: Nietzsche und Goethe in Italien
Mazzino Montinari

Resultaat van zeven jaar
inleving/inlijving (2007 – 2014):
BEKIJK de video
van het doorbladeren van het boek:
de taal van de dooiwind

zie: Boekpresentatie(1)
zie: Boekpresentatie(2)
Beluister het interview
over de dooiwind,
door Gijsbert van der Wal:
Interview
**********************************************************************************

From the preface
to the second edition (1886) of
“The Gay Science”
by Friedrich Nietzsche:

” This book seems to be written
in THE LANGUAGE OF THE THAWING-WIND:
there is wantonness, restlessness, contradiction,
and April-weather in it;
so that one is constantly reminded of the proximity
of winter as of then victory over it:
the victory which is coming, which must come,
which has perhaps already come.”
…
” What wonder that much that is unreasonable
and foolish thereby comes to light:
much wanton tenderness expended
even on problems which have a prickly hide
and are not therefore fit to be fondled and allured? ”

“… we, rivals of the ray of light (…)
not away from the sun, but towards the sun!”
(The Gay Science. Friedrich Nietzsche) (293)
***
zie: Lichtzwaar!(3)
zie: brand new
zie: senza titolo
zie: NIEUW BOEK(3)

The process of thawing:
a period of warm weather
during which ice and snow melt
/ a relaxation of reserve,
restraints, or tensions.

“Eine verschneite Seele,
der ein Thauwind zuredet”
(the wind that thaws ice and snow,
tenderly convincing
a frozen soul to melt)

(20(3) Sommer 1888
Nachgelassene Fragmente,
Friedrich Nietzsche)

In 2007 boorde ik als vanzelfsprekend een nieuw onderwerp aan.
Natuurlijk is het uitgangspunt weer een Nietzsche-citaat. Nietzsche, de kluizenaar van Sils Maria (Zuid-oost Zwitserland) bracht de zomers door in de -koelte en heldere lucht brengende- bergen aldaar.
In 1880, op zoek naar een winterverblijf, kwam hij terecht in Genua en beleefde daar een zonovergoten januari-maand. Dat leverde prachtige brieven op, een lofzang op het leven en een ode aan het Méditerrane leven dat kleurrijk is als het zuiden zelf. Bovendien zijn deze teksten wederom een toonbeeld van Nietzschiaanse geestkracht. Omdat hij uit de eeuwige sneeuw van Sils Maria kwam en zich in Genua langzaam geestelijk en lichamelijk voelde ontdooien, noemde hij zijn schrijfstijl “de taal van de dooiwind”*
(in het voorwoord van de Vrolijke Wetenschap) .

Die taal noemt hij elders “baldadig teder” en ook wel “frivool”.
Dat alles raakt mij. Daarom reisde ik al meerdere malen af naar Genua, met een pakket citaten onder de arm. De herinneringen hieraan probeer ik nu onder woorden te brengen, te tekenen en te schilderen. De indrukken die ik opdeed tijdens mijn eerste verblijf in Genua, in augustus 2007, legde ik vast in o.i.inkt-tekeningen zoals de series Centro Storico en Abbild(1)(2)(3)(4). Daarna leek het alsof ik in Genua in mijn eigen tekeningen rondwandelde. Dat versterkte het idee dat ik op de goede weg ben met dit nieuwe thema.

Ook dit projekt zal -net als mijn Seelenbriefe projekt- uiteindelijk tot een conclusie komen en tot een boek leiden, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Na een verblijf  (voorjaar 2010) in Sils-Maria, waar het Nietzsche-Haus staat en waar ik (opnieuw) wandelingen in Nietzsches voetspoor ga maken, hoop ik door de reis van Sils-Maria naar Genua te maken Nietzsche’s dooiwind* aan den lijve te ervaren. Nabij Sils Maria bevindt zich een belangrijke waterval dichtbij de oorsprong van rivieren. In Genua vlakbij Nietzsche’s verblijfplaats, trof ik een artificiële waterval aan in het Viletta di Negro (zie: Nietzsche’s brieven). Inmiddels dringen beide watervallen zich op in mijn werk, bijna ondanks mijzelf.
De wandelingen door Genua leiden onherroepelijk, in tekeningen en schilderingen, tot  watervallen...

Technisch is zo’n waterval schier onbegonnen werk en waarschijnlijk is dat nou precies waarom het me te doen is… zonder twijfel ben ik zelfs op weg naar stalen dooiwind beelden…

PS:
De “saturnaliën van de geest” staan voor de zonnewende die Nietzsche zelf gemaakt heeft: hij is als het ware uit een toestand van ijskoude bezig weer warm te worden. Het ijs in hem smelt door de Genuese zon en nieuwe, hoopgevende gedachten. Vandaar dat Nietzsche zo mooi zegt, dat het boek in “de taal van de dooiwind” is geschreven en dat er “aprilweer” in zit: hij komt vers uit de winter, er is nog een rest van winter te bespeuren, maar ook al “overwinning op de winter”.
…Niet waarheid, maar gezondheid- dat wil zeggen: toekomst, ontwikkeling, macht, leven- is de bron van de filosofie: zijn fysieke gesteldheid, de mogelijkheden en beperkingen van het lichaam, vertaalt de filosoof in gedachten, “deze kunst van de transfiguratie IS de filosofie zelf”, schrijft Nietzsche (Vrolijke Wetenschap, voorwoord ). Lichaam en ziel zijn niet te scheiden:
“Wij zijn geen denkende kikvorsen, geen objectiverende en registrerende apparaten met stilgelegde ingewanden- wij moeten voortdurend onze gedachten baren uit ons lijden en ze moederlijk alles meegeven wat we aan bloed, hart, vuur, wellust, hartstocht, pijn, geweten, bestemming en noodlot in ons hebben. Leven- voor ons betekent dat: alles wat wij zijn, voordurend veranderen in licht en vlammen.”
(Lof der Méditerranée. Martine Prange)

Conclusie: Il faut méditerraniser la philosophie.
(Lof der Méditerranée. Martine Prange)

Welbeschouwd ben ik het zelf geweest, dat dier uit zee: bijna elke zin in het boek is bedacht, te voorschijn geglipt te midden van die rotsachtige wirwar in de buurt van Genua, waar ik alleen was, en zelfs met de zee nog geheimpjes had. Nog op dit moment wordt naar mijn gevoel, als ik toevallig met het boek in aanraking kom, ongeveer iedere zin een slip, waaraan ik iets onvergelijkelijks opnieuw uit de diepte trek: het siddert over zijn hele huid van het zachte huiveren der herinnering. De kunst, waardoor het zich onderscheidt, die is niet gering, als het erop aankomt, om dingen, die soepel en geruisloos voorbijglippen, ogenblikken, die ik goddelijke hagedissen noem, een beetje vast te zetten- niet direct met de wreedheid van de jonge Griekengod, die het arme hagedisje droogweg aan zijn spies reeg, maar toch nog altijd met iets puntigs, met de pen…
(ecce homo, Friedrich Nietzsche)

zie: Genova on my mind
zie: taal v/d dooiwind
zie: Abbild
zie: Stifter
zie: Salita delle Battistine 8.
zie: splash!
zie: The process of thawing
zie: Sgelare (the process of thawing)
zie: Travelogue
zie: Travelogue (VIDEO)
de taal van de dooiwind / die Sprache des Tauwinds / the language of the thawing-wind