“Nadat de dichter was overleden,
kwam de definitieve versie van het verzameld werk uit,
die ik aanschafte.
Zodoende had ik deze bundel over,
ik weet zeker dat hij bij jou in goede handen komt.”
Dat schreef Wim van Willegen voor mij
in zijn exemplaar van het boek
C.O. Jellema. Gedichten, oden, sonnetten.
Gegrepen lees ik heen en weer,
ode, laat me weten waar ik thuishoor.
Nageslacht.
Dit droom ik vaker:
niet onder, op zijn zerk
ligt met wijdopen ogen starend
naar sterren in het ongelovig
heelal, mijn vader;
hij groeit zijn stem te boven
‘die niet laat varen
het werk zijner handen’.
Om bang van te worden.
Miljoenen
kleine gevoelens
krioelen
als wormen
door mij heen.
Ik hoor het buiten stormen.
Ik wou dat de zon scheen.
Uit: C.O. Jellema. Gedichten, oden, sonnetten
Uitgeverij Querido B.V. Amsterdam. 1992
Michaël Zeeman op de flap van “Gedichten, oden, sonnetten”
over C.O. Jellema:
“Zou, zo denkt de toegewijde lezer van poëzie wel eens
wanneer er weer meer uren verstreken dan hij
bladzijden omsloeg, het schrijven of het lezen van poëzie
een mens verder brengen?
Buiten klinkt de hoefslag van de tijd, van het paard
dat Thanatos ooit aan zijn deur zal brengen,
binnen worstelt iemand met woorden –
een iemand die zich verslaafde aan woorden.
Waarom?
En: zou het niet voos zijn zich aan de taal te verslingeren
in plaats van aan datgene waar die taal naar verwijst,
de zogeheten werkelijke gebeurtenissen?
Het lezen en het schrijven van poëzie als een ijdel tijdverdrijf,
of als een bange en enigszins laffe vlucht?
Mijn antwoord, mijn weerwoord, mag u op deze plek niet verbazen.
Dit bedrukte papier is het trefpunt van getekenden,
van lezers met de afdruk van een slaande hoef in hun voorhoofd.
Een slaande hoef: het is de titel van de jongste bundel
van C.O. Jellema, een bundel die een maandlang niet
uit mijn handbagage is geweest.
Want het is een grootse, hoge bundel, met drieënveertig sonnetten,
die zich enkel met grote concentratie laten lezen en herlezen,
die aanspraak maken op studie, vergelijking en analyse,
maar die al die moeite op een schitterende manier belonen.
Want wie in het werk doordringt vindt versen
die zich én als een tractaat over het dichterschap,
én als een geciseleerde geschiedenis,
én als een persoonlijke mythe laten lezen.”
Van Wim van Willegen verscheen
(en ik kreeg er één):
“tekens eeuwigheid
verschijnen mij in een tuin
dode bladeren”
Houten doos met zeefdrukken,
20 exemplaren,
voorzien van een signatuur in blinddruk en genummerd:
zie: Present from a friend (1) zie: Present from a friend (2)
zie: Present from a friend (3) zie: Present from a friend (4)
zie: Present from a friend (5) zie: Present from a friend (6)
zie: Present from a friend (7) zie: Present from a friend (8)
zie: Present from a friend (9) zie: Present from a friend(10)
zie: present from a friend(11) zie: Present from a friend(12)
zie: Present from a friend(13) zie: Present from a friend(14)
zie: Present from a friend(15) zie: Present from a friend(16)
zie: Present from a friend(17) zie: Present from a friend(18)
zie: Present from a friend(19) zie: Present from a friend(20)
zie: Present from a friend(21) zie: Present from a friend(22)
zie: Present from a friend(23) zie: Present from a friend(24)
zie: Present from a friend(25) zie: Present from a friend(26)
zie: Present from a friend(27)
